Olek i Tomek podbijają świat

Żyjemy, choć długo nas nie było na blogu. Powód jest prosty – brak internetu. Musimy grzecznie czekać na to, aż dostaniemy legitymacje studenckie, z nimi zgłosić się do accomodation office, zarejestrować się i w ciągu pięciu dni roboczych będziemy mieć sieć. Teraz, żeby połączyć się z internetem wykorzystujemy w przypływie desperacji komórkę.

Wypadałoby napisać kilka słów o naszym przyjeździe, Szkocji, akademiku itp.. Zatem do dzieła!

W niedzielę zaopatrzeni w bluzy, płaszcze i parasolki śmiało ruszyliśmy na podbój Szkocji. Po wyjściu z samolotu
przeżyliśmy lekki szok – przywitało nas słoneczko, ponad 20 stopni Celcjusza. Poczuliśmy się jak we francuskiej komedii „Jeszcze dalej niż północ”. Po przylocie na miejsce wsiedliśmy w pociąg, potem w taksówkę i tak dotarliśmy do akademika. Pokoje są małe, ale wszystko w nich jest (komoda, szafa, szafka nocna, biurko, krzesło, umywalka). Rozpakowanie naszych walizek zajęło nam ok. 20 min. Ludzi nie było jeszcze zbyt wiele – głównie Chińczycy, którzy są tu już sporo czasu, bo uczą się angielskiego. Niestety część Chińczyków jest totalnie nietowarzyska.

W moim mieszkaniu są dwie Chinki (jak narazie nie miałam okazji zbyt dobrze ich poznać… sądząc z odgłosów zza ściany, oglądają japońskie kreskówki) i dwie Hiszpanki, z czego jedna prawie w ogóle nie mówi po angielsku i druga z nich – Mireia, musi wszystko tłumaczyć. Za to sama Mireia to dusza towarzystwa – strasznie sympatyczna i gadatliwa dziewczyna. Często wpadają tu jej znajomi, którzy mieszkają w akademikach w Underwood. Tak więc nie ma co narzekać na nudę.

U Tomka w mieszkaniu jest tylko jeden Chińczyk i czasem się go spotyka w kuchni, gdy przychodzi po trochę wrzątku.

Ogólnie zjechało tu dużo Francuzów, Niemców i Hiszpanów (no i Chińczyków). Polacy o dziwo są w mniejszości. Spotkaliśmy zaledwie 3 dziewczyny z Polski. Może jeszcze ktoś przyjedzie.

Zaliczyliśmy już dwie duże imprezy (w poniedziałek i wtorek). Dziś nie mamy sił na imprezowanie, więc daliśmy sobie spokój. Za to jutro jest zapowiadana duża impreza u Chrisa (Niemiec). Oj, chyba robię się za stara na imprezowanie dzień po dniu :P.

Udało nam się załatwić parę rzeczy w ciągu ostatnich dni. Założyliśmy konto w banku – niestety zwykłe, a nie studenckie, bo nijak nie spełnialiśmy kryteriów stawianych przez banki (trzeba albo mieć w planach studiowanie tu conajmniej dwa lata, albo od 3 lat mieszkać w Wielkiej Brytanii). Mamy też nowe telefony z dostępem do Skype’a, więc można do nas dzwonić na Skype’ie i pogadać :). Zarejestrowaliśmy się też w bibliotece. Teraz oczekujemy tylko na spotkanie inauguracyjne w piątek i mam nadzieję, że w końcu zacznie się coś dziać, bo zaczynamy się już nudzić (do tego ten brak internetu…).

Zdjęcia wrzucimy jak tylko będziemy mieć internet.

Właśnie jesteśmy u Oli w Katowicach i nerwowo przeglądamy zapakowane rzeczy. Wszystkie dokumenty w dwóch kopiach pochowaliśmy w różnych bagażach, jedną kopię zostawiamy rodzicom Oli. Ważymy torby (mimo wcześniejszego zważenia każdej rzeczy, którą zabieramy). Pakujemy kanapki na drogę. Komentarz Oli: Reisefieber.

Za chwilę wsiądziemy do samochodu i pojedziemy do Wrocławia, skąd o 14:25 wylatujemy do Glasgow Prestwick International Airport. Stamtąd pociągiem do Paisley i pewnie taksówką do akademików w Thornly Park.

Nie wiem kiedy znów będziemy on-line, ale będziemy się starać możliwie szybko napisać co i jak po przylocie. Póki co: do zobaczenia!

Tomek niedługo zredaguje posta na temat naszej wizyty w Wiedniu. Ja tymczasem zrelacjonuję nasze ostatnie przygotowania.

Udało nam się wyrobić karty EKUZ. Troszkę było z tym zachodu – Tomek musiał po powrocie z Wiednia zahaczyć o Katowice, potem wybrać się do Krakowa, następnie do Ustrzyk i Sanoka. Ja załatwiłam wszystko w Katowicach, choć musiałam pisać oświadczenie, że nie mieszkam już w Krakowie (adresy im się muszą zgadzać).

Wtorek i środę spędziłam z dziadkami w Bąkowie koło Kluczborka. Wygrzałam się w słoneczku, nawdychałam leśnego powietrza, spałam przy rozpalonym kominku… szkoda, że musiałam wracać tak szybko – ostatnia wizyta u ortodonty wzywała. Z ciekawostek – po wizycie dostałam na drogę do Szkocji gipsowy odlew moich zębów sprzed 5 lat oraz dwa zdjęcia rentgenowskie mojej szczęki. Teraz wiem dlaczego miałam kiedyś takie straszne kompleksy i się nie uśmiechałam szeroko :P. Zecydowanie aparat mi pomógł. A tu zdjęcia tego ortodontycznego koszmaru, żeby miało Was co po nocach straszyć.

Czyż nie był ze mnie kiedyś straszny wampir?

Dziś mniej więcej spakowałam walizkę. 3h prasowałam ubrania – w sumie nie wiem po co, bo podejrzewam, że po podróży będą wyglądały tragicznie. Chciałabym dopakować jeszcze kilka rzeczy, ale zostało mi już zaledwie 2kg do wykorzystania i obawiam się, że będę musiała jednak z czegoś zrezygnować.

~Ola

Załatwiamy papiery. Najgorszy jest EKUZ, bo do niego potrzeba: zaświadczenia z uczelni, że od dnia X do dnia Y będziemy studiować za granicą oraz zaświadczenia o ubezpieczeniu, a w moim przypadku to trochę kłopotliwe. Kłopot polega na tym, że pracowałem na umowie o pracę, więc płaciłem składki sam (a dokładniej pracodawca). Teraz już nie pracuję, więc muszę się z powrotem ubezpieczyć jako uczeń/student przez swojego rodzica. Chyba czeka mnie podróż Ustrzyki — Rzeszów — Kraków.

~Tomek